Click click click

click click click click

It gets really old to listen to the typing sound all day long.

I'd preffer some other type of clicking.

Maybe a camera or a clacket.

Or a bomb.


Yeah.

Τσιγάρο

Χθες βράδυ(ή μάλλον σήμερα πολύ πρωί) είχα μια εξαιρετική συζήτηση με έναν ταξιτζή όλσο νόουν αζ ταρίφας.

Όπως μπήκα στο ταξί του με ρώτησε αμέσως: "Δεν πειράζει να καπνίσω ε;"
"Όχι φυσικά, αλλά θα κάνω κι εγώ ένα" του λέω. Χαμογελόντας άνοιξε λίγο και το δικό μου παράθυρο και μου έδωσε φωτιά όταν έβαλα το τσιγάρο στα χείλη.
"Ξέρεις" είπε με βραχνιασμένη φωνή "σήμερα βγήκα με τη μηχανή στην εθνική για λίγο και δεν φόραγα κάτι στο λαιμό και έκλεισε..αλλά το τσιγάρο,τσιγάρο!!" και γέλασε.
"Άλλωστε" συνέχισε "το τσιγάρο δε γίνεται να το σταματήσεις.. Είναι συνδιασμένο με όλες τις πτυχές της ζωής: Όταν περιμένεις το παιδί σου να γεννηθεί σου κάνει παρέα, όταν έχεις σκοτούρες είναι φίλος σου..ακόμα κι όταν χάσεις κάποιον τσιγάρο θα ανάψεις" και δάκρυσε.

Του είπα στα σύντομα την ιστορία όπου βρισκόμουν στο νοσοκομείο μια φορά και στο δίπλα κρεββάτι ήταν ένας που είχε κάνει εγχείρηση στη μύτη του και καλα-καλα δεν ανέπνεε αλλά σηκωνόταν ανα μία ώρα να καπνίσει! Του λεγα τι κάνεις ρε συ δεν πρέπει, αλλά αυτός εκεί!
Γέλασε πολύ μ'αυτή την ιστορία.

Είναι τελικά το τσιγάρο συνιφασμένο με πολλά σημεία της ζωής του καπνιστή. Τις περισσότερες και με τον θάνατο του συνδιάζεται.. Αλλά εκεί μου δημιουργείται η απορία! Αυτή η μαζική τάση αυτοκτονίας με μοναδικό κέρδος μια πρόσκαιρη απόλαυση δευτερολέπτων κάθε φορά, είναι τυχαίο γεγονός;

Νομίζω πως όχι. Είναι σημάδι των καιρών. Η ζωή του μέσου ανθρώπου είναι τόσο πιεστική και βαριά για τον ίδιο που πάντα ζητά κάτι που να του φέρνει χαρά κι ας έχει βλαβερές επιπτώσεις.  Δεν είναι δα και τόσο ωραία όλα ώστε να θες να ζήσεις 150 χρόνια..καμιά 60αριά καλά είναι.

Είναι θλιβερό αυτό σαν φαινόμενο αλλά θαρρώ πως υπάρχει. Ο άνθρωπος δε σχεδιάστηκέ ώστε να κουβαλάει έγνοιες τόσο μεγαλύτερες απ'τον ίδιο και να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα τόσο μεγάλα που να τον καταπιέζουν. Ζώα είμαστε, θα σκάσει ο εγκεφαλός μας.

Έτσι καπως καταντούν αρκετοί μόνοι, να καπνίζουν ένα τσιγάρο, αυτό που τους κάνει παρέα στις πιο έντονες στιγμές. Κι ας τους σκοτώνει.

Smoking cigarettes and watching captain Kangaroo

Καθημερινή λύτρωση

Η στιγμή που πετάω τα ρούχα της "δουλειάς" από πάνω μου κάθε μέρα είναι το λιγότερο λυτρωτική.
Νιώθω να απελευθερώνομαι και να ηρεμώ.
Δεν θα λεγα ότι είναι το καλύτερο σημάδι για τη ζωή μου.

Μια μικρή φλόγα

Το τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά παρατηρώ το πόσο πολύ μ'αρέσει το θέαμα της φωτιάς. Κάτι απ'αυτή την αρχέγονη δύναμη της, απ'αυτό το μαγικό ανεξέλεγκτο της με έλκει πολύ.

Γι'αυτό μάλλον τείνω στο να παρομοιάζω πολλά πράγματα γύρω μου με αυτήν και τα παράγωγα της. Θα  ξεκινήσω απ'τη φλόγα, μια μικρή όμως φλόγα. Αυτό ακριβώς μου θυμίζουν και φέρνουν στο μυαλό μου τα πιο έντονα βιώματα μου, μια μικρή φλόγα που ο χειρισμός της είναι τόσο δύσκολος και απαιτητικός αλλά συνάμα και τόσο αναγκαίος που τη καθιστά πολύ ιδιαίτερη.

Την προσέχεις και μένει ήρεμη, την αγκαλιάζεις και σβήνει , την αφήνεις και ξαναφαίνεται..

Σ'αυτές τις μικρές φλόγες προσπαθώ πάντα να φέρω ένα λυχνάρι, ένα φανό να τις κρατήσω ζωντανές. Και προσπαθώ να βρω το ιδανικό γι'αυτές, δε ταιριάζουν όλα σ'όλες. Άλλες καίνε πιο πολύ και άλλες πιο λίγο, άλλες είναι κόκκινες και άλλες γαλανές, δεν είναι σίγουρα ίδιες.

Είναι σημαντικό άλλωστε να μη σβήσουν. Είναι τόσο όμορφες. Λυγερές και παιχνιδιάρικες, εύθραυστες  και απαλές, είναι πραγματικά όμορφες.

Πραγματικά

The idiots are taking over (again)

Ε ναι λοιπόν τα καταφέραμε. Κάναμε το κύκλο μας σαν χώρα.

Μετά από 40+ χρόνια διακυβέρνησης λαμογιών, επιστρέφουμε στους καθυστερημένους. Και το καλύτερο είναι ότι τα ίδια τα λαμόγια τους ξαναβάζουν στην εξουσία. Σου λένε, αφού εμείς τα κάναμε όσο πουτάνα γίνεται ας ξαναφέρουμε και μερικούς καθυστερημένους/φασίστες να κάνουμε Reset που λένε στα κομπιούτερ.

Υπουργός ο βορίδης. Ναι το πρώην μέλος της ΕΠΕΝ, δηλαδή ένας καθαρόαιμος χουντικός, καθυστερημένος υπάνθρωπος, που κυκλοφορούσε με τσεκούρια κυνηγώντας κόσμο είναι πλέον υπουργός της χώρας. Νομίζω ούτε ο χειρότερος εχθρός της κοινοβουλευτικής χούντας που μας κυβερνά δεν περίμενε τέτοιο τραγέλαφο. Ένα μικρό hint περί βορίδη έτσι να το κάνουμε πιο spicy το θέμα:

Σούπερ.

Επίσης τα λαμόγια έβαλαν και υφυπουργό τον ύψιστο καραγκιόζη και τρομπαδούρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον Άδωνι. Τον μπουμπούκο μας. Αυτόν για τον οποίο γελάει το πανελλήνιο και του οποίου ΜΙΑ εκπομπή να έχεις δει έστω και κατά τύχη, θα ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ στην ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι (;) που θα τον έβαζαν έστω και υφυπουργό. Κι όμως είναι πλέον. Μερικά σπαρταριστά ντοκουμέντα του υφυπουργού ναυτιλίας της Ελλάδας:

Τα σπάμε.

Έτσι λοιπόν ξεκινάει η επιστροφή στους καθυστερημένους; Ξεχάσαμε τι έκανε ο τελευταίος καθυστερημένος στην εξουσία;;; Πολύ φοβάμαι πως αρκετοί έχουν αρχίσει να ξεχνάνε. Αυτοί που θυμούνται ας προσπαθήσουν να κάνουν και τους υπόλοιπους να νιώσουν τι πάει να γίνει....

Δεν έχει πολύ παρόμοιο τονισμό με τον Άδωνι; Τηρουμένων των εποχών του καθενός φυσικά...

Ρε δε θέλουμε ούτε ΛΑΜΟΓΙΑ, ούτε ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥΣ. Τον μαλάκα τον λαό επιτέλους θέλουμε....

Απόφαση

Ξύπνησε για μια ακόμα φορά εκνευρισμένος, λες και τον έβριζαν σε όλη τη διάρκεια του ύπνου του.
Βεβαίως ήξερε πως δεν ήταν αυτό, κανείς δε τον έβριζε στον ύπνο του, αλλά έτσι ένιωθε.

Σύρθηκε μέχρι τη κουζίνα και νωχελικά άνοιξε το δοχείο με το καφέ. Μύρισε.
Ποτέ δε θα του ήταν αρκετή αυτή η μυρωδιά. Λάτρευε τη μυρωδιά του καφέ.

Μερικά λεπτά αργότερα και κρατώντας μια αχνιστή κούπα κι αφού έριξε μια ματιά σ'αυτήν , που κοιμόταν ανέμελα στο κρεβάτι του, έκατσε στη βεράντα του και κοίταξε τον ορίζοντα.

"Ωραία μέρα" σκέφτηκε. "Σήμερα θα το κάνω, δεν πάει άλλο"

Αφού ήπιε μέχρι και τη τελευταία γουλιά, τινάχτηκε πάνω και όρμηξε προς μια τσάντα που είχε ειδικά για ταξίδια. Μικρή αλλά ευρύχωρη. Πέταξε μέσα ότι θεώρησε χρήσιμο και αναγκαίο και έπιασε ένα κομμάτι χαρτί. 


Θα λείπω όταν ξυπνήσεις και κατά πάσα πιθανότητα και κάποιο καιρό μετά. Μην με ψάξετε , δε θέλω. Θέλω να φύγω και να συνεχίσω να φεύγω ώσπου αυτή η θέληση φυγής να κοπάσει. Τότε θα μείνω. Κάπου.


Έγραψε στα γρήγορα και κόλλησε το χαρτί στην εσωτερική πλευρά της πόρτας. Στάθηκε μετά μπροστά της και για ένα λεπτό περίπου πάγωσαν τα πάντα. Αφού σκέφτηκε ότι μπορούσε, την άνοιξε και έφυγε βιαστικά. Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του και έπεσαν πάνω στο χαμόγελο του.

Το βλέμμα

Κοίταξε ξανά προς τη σκοτεινή γωνία. Τα δύο λαμπερά μικροσκοπικά μάτια εξακολουθούσαν να είναι καρφωμένα πάνω του.

Την μισούσε αυτή την αποθήκη από μικρό παιδί και τώρα που επιτέλους πέθαναν οι καταπιεστικοί γονείς του, στα βαθιά τους γεράματα και αφού τον βασάνισαν αρκετά, έπρεπε να γίνει κάτι γι'αυτό.
Αλλά δεν τα κατάφερνε. Αυτή η σκοτεινή γωνία και το σπινθηροβόλο βλέμμα μέσα της δε τον άφηναν σε ησυχία.

Είχε προσπαθήσει πάρα πολλές φορές, τόσες που είχε καταντήσει σχεδόν ρουτίνα, να πιάσει ότι ήταν αυτό που τον κοιτούσε. Ήταν απελπιστικά μάταιο. Στο δεύτερο ή τρίτο του βήμα τα μάτια έσβηναν απότομα σαν μικρά κεριά που κάποιος ξαφνικά τα φύσηξε.

Αυτή τη φορά όμως είχε άλλο πλάνο. "Δε γίνεται να με νικήσει μέσα στο σπίτι μου" σκέφτηκε.
Θα καθόταν κι αυτός να κοιτάει όσο αντέξει, αυτή ήταν η απόφαση του. "Να δούμε εσένα θα σ'αρέσει;" μουρμούρισε ακουμπώντας την πλάτη του στον απέναντι τοίχο ενώ καθόταν στο σκαμπό του.

Και κοίταγε. Και τον κοίταγαν τα λιλιπούτεια μάτια. Μετά από τρεις ώρες περίπου (τόσες φορές νόμιζε ότι είχε ακούσει το ρολόι να χτυπά) σκέφτηκε μήπως είναι κι αυτό μάταιο. "Όχι" σκέφτηκε αποφασιστικά. "Δε θα χάσω". Και συνέχισε να κοιτά.

Πέρασε η νύχτα, ήρθε η επόμενη μέρα αλλά παρά τον ήλιο η γωνία παρέμενε σκοτεινή. Σκέφτηκε πως δεν ερχόταν στην αποθήκη την μέρα, το θεωρούσε μίζερο. Συνέχισε να συναντά το αντίπαλο βλέμμα και να δίνει τη δική του μάχη. Κύλησε κι άλλη μέρα. Κι άλλη. Κι άλλη..

Τέσσερις ή πέντε μέρες μετά - και δεν ήταν καθόλου σίγουρος τι απ'τα δύο - η πείνα και η δίψα τον είχαν καταβάλει σε αισχρό βαθμό. Ένιωθε ότι το σώμα του σύντομα θα αποκολληθεί απ'τις εγκεφαλικές του λειτουργίες και αυτό ήταν το τελευταίο του οχυρό καθώς η οποιαδήποτε δύναμη του, είχε ξεφτίσει από καιρό.

Το βλέμμα στη γωνία παρέμενε. Ακίνητο όπως ήταν απ'την πρώτη στιγμή. "Με νίκησες τελικά" σκέφτηκε και προσπάθησε να χαμογελάσει ειρωνικά. Αυτή η ειλικρινής προσπάθεια των μυών του προσώπου του ήταν και η τελευταία τους. Ένιωσε το κορμί του να σβήνει και τα μάτια του να κλείνουν αργά και σταθερά.

Κατάφερε να κοιτάξει μια τελευταία φορά προς τη γωνία πριν αφήσει την πνιχτή του οριστική ανάσα. Είδε ένα μικρό τρωκτικό να ξεπροβάλει λιποψυχώντας και μετά τα τελευταία του βήματα να κουρνιάζει πάνω στο πόδι του, ενδεχομένως με ένα μικρό χαμόγελο. Και πάντα κοιτώντας τον στα μάτια.

tik

Sahara Surfing!

My new favorite band these days

Female vocals.

Stoner rock.

Nice.