Απόφαση

Ξύπνησε για μια ακόμα φορά εκνευρισμένος, λες και τον έβριζαν σε όλη τη διάρκεια του ύπνου του.
Βεβαίως ήξερε πως δεν ήταν αυτό, κανείς δε τον έβριζε στον ύπνο του, αλλά έτσι ένιωθε.

Σύρθηκε μέχρι τη κουζίνα και νωχελικά άνοιξε το δοχείο με το καφέ. Μύρισε.
Ποτέ δε θα του ήταν αρκετή αυτή η μυρωδιά. Λάτρευε τη μυρωδιά του καφέ.

Μερικά λεπτά αργότερα και κρατώντας μια αχνιστή κούπα κι αφού έριξε μια ματιά σ'αυτήν , που κοιμόταν ανέμελα στο κρεβάτι του, έκατσε στη βεράντα του και κοίταξε τον ορίζοντα.

"Ωραία μέρα" σκέφτηκε. "Σήμερα θα το κάνω, δεν πάει άλλο"

Αφού ήπιε μέχρι και τη τελευταία γουλιά, τινάχτηκε πάνω και όρμηξε προς μια τσάντα που είχε ειδικά για ταξίδια. Μικρή αλλά ευρύχωρη. Πέταξε μέσα ότι θεώρησε χρήσιμο και αναγκαίο και έπιασε ένα κομμάτι χαρτί. 


Θα λείπω όταν ξυπνήσεις και κατά πάσα πιθανότητα και κάποιο καιρό μετά. Μην με ψάξετε , δε θέλω. Θέλω να φύγω και να συνεχίσω να φεύγω ώσπου αυτή η θέληση φυγής να κοπάσει. Τότε θα μείνω. Κάπου.


Έγραψε στα γρήγορα και κόλλησε το χαρτί στην εσωτερική πλευρά της πόρτας. Στάθηκε μετά μπροστά της και για ένα λεπτό περίπου πάγωσαν τα πάντα. Αφού σκέφτηκε ότι μπορούσε, την άνοιξε και έφυγε βιαστικά. Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του και έπεσαν πάνω στο χαμόγελο του.