Χθες βράδυ(ή μάλλον σήμερα πολύ πρωί) είχα μια εξαιρετική συζήτηση με έναν ταξιτζή όλσο νόουν αζ ταρίφας.
Όπως μπήκα στο ταξί του με ρώτησε αμέσως: "Δεν πειράζει να καπνίσω ε;"
"Όχι φυσικά, αλλά θα κάνω κι εγώ ένα" του λέω. Χαμογελόντας άνοιξε λίγο και το δικό μου παράθυρο και μου έδωσε φωτιά όταν έβαλα το τσιγάρο στα χείλη.
"Ξέρεις" είπε με βραχνιασμένη φωνή "σήμερα βγήκα με τη μηχανή στην εθνική για λίγο και δεν φόραγα κάτι στο λαιμό και έκλεισε..αλλά το τσιγάρο,τσιγάρο!!" και γέλασε.
"Άλλωστε" συνέχισε "το τσιγάρο δε γίνεται να το σταματήσεις.. Είναι συνδιασμένο με όλες τις πτυχές της ζωής: Όταν περιμένεις το παιδί σου να γεννηθεί σου κάνει παρέα, όταν έχεις σκοτούρες είναι φίλος σου..ακόμα κι όταν χάσεις κάποιον τσιγάρο θα ανάψεις" και δάκρυσε.
Του είπα στα σύντομα την ιστορία όπου βρισκόμουν στο νοσοκομείο μια φορά και στο δίπλα κρεββάτι ήταν ένας που είχε κάνει εγχείρηση στη μύτη του και καλα-καλα δεν ανέπνεε αλλά σηκωνόταν ανα μία ώρα να καπνίσει! Του λεγα τι κάνεις ρε συ δεν πρέπει, αλλά αυτός εκεί!
Γέλασε πολύ μ'αυτή την ιστορία.
Είναι τελικά το τσιγάρο συνιφασμένο με πολλά σημεία της ζωής του καπνιστή. Τις περισσότερες και με τον θάνατο του συνδιάζεται.. Αλλά εκεί μου δημιουργείται η απορία! Αυτή η μαζική τάση αυτοκτονίας με μοναδικό κέρδος μια πρόσκαιρη απόλαυση δευτερολέπτων κάθε φορά, είναι τυχαίο γεγονός;
Νομίζω πως όχι. Είναι σημάδι των καιρών. Η ζωή του μέσου ανθρώπου είναι τόσο πιεστική και βαριά για τον ίδιο που πάντα ζητά κάτι που να του φέρνει χαρά κι ας έχει βλαβερές επιπτώσεις. Δεν είναι δα και τόσο ωραία όλα ώστε να θες να ζήσεις 150 χρόνια..καμιά 60αριά καλά είναι.
Είναι θλιβερό αυτό σαν φαινόμενο αλλά θαρρώ πως υπάρχει. Ο άνθρωπος δε σχεδιάστηκέ ώστε να κουβαλάει έγνοιες τόσο μεγαλύτερες απ'τον ίδιο και να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα τόσο μεγάλα που να τον καταπιέζουν. Ζώα είμαστε, θα σκάσει ο εγκεφαλός μας.
Έτσι καπως καταντούν αρκετοί μόνοι, να καπνίζουν ένα τσιγάρο, αυτό που τους κάνει παρέα στις πιο έντονες στιγμές. Κι ας τους σκοτώνει.
No comments:
Post a Comment