Εξωγήινη απειλή σωτηρίας των λαών

 

Μέσα στην παράνοια που ζω πρόσφατα άρχισα να συνθέτω ένα συλλογισμό μέσα μου, προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι που θα έκανε το κόσμο ενωμένο και θα έλυνε τα προβλήματα που δημιουργεί η διαφορετικότητα των λαών και οι τεχνητές ομάδες ανθρώπων όπως οι θρησκευόμενοι.

Υπέθεσα λοιπόν ότι ξαφνικά εμφανίζεται μια τεράστια εξωγήινη απειλή, ας πούμε ένας στόλος από αστρόπλοια του θανάτου, και επιδιώκει την άμεση εξόντωση της ανθρωπότητας. Δε κάνει διακρίσεις και δεν διαπραγματεύεται. Δε την ενδιαφέρει τίποτα άλλο εκτός απ'το να γίνουμε μια αναλαμπή στην ιστορία του σύμπαντος.

Τι θα γινόταν τότε; Ξαφνικά όλοι, μα όλοι, οι λαοί και οι -διεφθαρμένες απ'τις "χαρές" που προσφέρει η εκμετάλλευση του συνανθρώπου- εξουσίες θα είχαν ένα μοναδικό κοινό σκοπό: Την επιβίωση και αντιμετώπιση του κοινού προβλήματος. Ακόμα και οι μεγάλες δυνάμεις θα βοηθούσαν και θα συν έπρατταν με τις μικρές μη γνωρίζοντας τίποτα για την απειλή αλλά ξέροντας ότι δεν αλλάζει γνώμη και  στόχους.

Οι θρησκείες θα συμφωνούσαν σε κοινές παραδοχές μιας και όλοι οι πιστοί παντού θα πλήττονταν και όλες οι οικονομίες δεν θα είχαν ούτε χρέη ούτε προβλήματα πληθωρισμών και whatever. Είναι άσκοπα όλα αυτά αν πας για εξαφάνιση.

Αυτό που με προβλημάτισε κυρίως δεν είναι το γιατί κάθισα και σκέφτηκα κάτι τέτοιο, αλλά το γιατί κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αναγκαίο για να ενοποιηθεί ο κόσμος και να συνειδητοποιήσει ότι είμαστε ένα ζώο, το ίδιο είδος και ίσοι ο ένας με τον άλλον. Είτε σε μένα ρίξει μια λεϊζεριά ο εξωγήινος είτε στον Πούτιν ο ίδιος σωρός θα γίνουμε. Άμορφος και καμένος.

Αργότερα μάλιστα παρατήρησα ότι δεν είμαι ο μόνος που το σκέφτηκε αυτό αλλά έχει ήδη υπάρξει επιστήμονας που το έθεσε ως λύση του οικονομικού προβλήματος του πλανήτη.  Συγκεκριμένα:

Και λογικά το έχουν σκεφτεί και πει και αρκετοί άλλοι. Αλλά αυτό είναι και το μεγαλύτερο θέμα. Έχουμε αρχίσει να σκεφτόμαστε, ΣΟΒΑΡΑ, ότι μόνη λύση για να σωθούμε είναι μια εξωτερική παρέμβαση/απειλή. Παραδόξως επιστρέφουμε,όχι πως είχαμε ποτέ φύγει τελείως δυστυχώς, στο άγνωστο και "ανώτερο" για να μας σώσει. Έστω και επιθετικά. 

Τελικά μάλλον οι θρησκείες πράγματι καλύπτουν μια σοβαρή ανάγκη της ανθρωπότητας. Να βρει το σωτήρα της εκεί που ευθυνόφοβα δεν μπορεί να βρει λύση. Γιατί οι εξωγήινοι δεν μπορούν να είναι φανταστικοί, πρέπει να τους δούμε κιόλας.

Αουτς

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν είναι η καλύτερη μου περίοδος.

Θα είχε και δίκιο.

Infinite possibilites

Life is always about possibilities. Infinite possibilities.
There are constantly moments that split up into possibilities and we always have to choose a path in them. A simple yes on a seemingly not important question can lead to another branch of possibilities that you've never imagined.

Does that mean that we should consider with care what we choose, all the time?
In my opinion no. Because -to put it simply- most of the time future options are not clear and only appear after you've taken a specific path of decisions thus making you unable to predict which is the best option at the time being.

Obviously some choices are clearer as in what they'll produce as an outcome and when taking them,yes you'd need some serious thinking. But this is rare.

So most of the time my goal is to just take the decisions that will prove to be best for me and the people around me, making all of us feel a bit better and have a bit more fun.

Should I consider my personal interests more? Take less into notice the well-being of others?

Some times I feel I should. It's not good to try and make everyone around you feel good, especially the ones you care about, while they don't necessarily do that. It's not fair.

But it is what makes me feel good with myself.

And since I've got plenty of issues with myself, anything that makes me feel good with him (or is it me?) is -generally speaking- a good idea. A damn good idea.

Propane Nightmares

Something's tearing me down

And down

Cant help but feel it's coming from you

She's a gunshot bride

With a trigger cries

I just wonder what weve gotten our selves into

In a trail of fire I know we will be free again

In the end we will be one

In a trail of fire I'll burn before you bury me

Set your sights for the sun

Click click click

click click click click

It gets really old to listen to the typing sound all day long.

I'd preffer some other type of clicking.

Maybe a camera or a clacket.

Or a bomb.


Yeah.

Τσιγάρο

Χθες βράδυ(ή μάλλον σήμερα πολύ πρωί) είχα μια εξαιρετική συζήτηση με έναν ταξιτζή όλσο νόουν αζ ταρίφας.

Όπως μπήκα στο ταξί του με ρώτησε αμέσως: "Δεν πειράζει να καπνίσω ε;"
"Όχι φυσικά, αλλά θα κάνω κι εγώ ένα" του λέω. Χαμογελόντας άνοιξε λίγο και το δικό μου παράθυρο και μου έδωσε φωτιά όταν έβαλα το τσιγάρο στα χείλη.
"Ξέρεις" είπε με βραχνιασμένη φωνή "σήμερα βγήκα με τη μηχανή στην εθνική για λίγο και δεν φόραγα κάτι στο λαιμό και έκλεισε..αλλά το τσιγάρο,τσιγάρο!!" και γέλασε.
"Άλλωστε" συνέχισε "το τσιγάρο δε γίνεται να το σταματήσεις.. Είναι συνδιασμένο με όλες τις πτυχές της ζωής: Όταν περιμένεις το παιδί σου να γεννηθεί σου κάνει παρέα, όταν έχεις σκοτούρες είναι φίλος σου..ακόμα κι όταν χάσεις κάποιον τσιγάρο θα ανάψεις" και δάκρυσε.

Του είπα στα σύντομα την ιστορία όπου βρισκόμουν στο νοσοκομείο μια φορά και στο δίπλα κρεββάτι ήταν ένας που είχε κάνει εγχείρηση στη μύτη του και καλα-καλα δεν ανέπνεε αλλά σηκωνόταν ανα μία ώρα να καπνίσει! Του λεγα τι κάνεις ρε συ δεν πρέπει, αλλά αυτός εκεί!
Γέλασε πολύ μ'αυτή την ιστορία.

Είναι τελικά το τσιγάρο συνιφασμένο με πολλά σημεία της ζωής του καπνιστή. Τις περισσότερες και με τον θάνατο του συνδιάζεται.. Αλλά εκεί μου δημιουργείται η απορία! Αυτή η μαζική τάση αυτοκτονίας με μοναδικό κέρδος μια πρόσκαιρη απόλαυση δευτερολέπτων κάθε φορά, είναι τυχαίο γεγονός;

Νομίζω πως όχι. Είναι σημάδι των καιρών. Η ζωή του μέσου ανθρώπου είναι τόσο πιεστική και βαριά για τον ίδιο που πάντα ζητά κάτι που να του φέρνει χαρά κι ας έχει βλαβερές επιπτώσεις.  Δεν είναι δα και τόσο ωραία όλα ώστε να θες να ζήσεις 150 χρόνια..καμιά 60αριά καλά είναι.

Είναι θλιβερό αυτό σαν φαινόμενο αλλά θαρρώ πως υπάρχει. Ο άνθρωπος δε σχεδιάστηκέ ώστε να κουβαλάει έγνοιες τόσο μεγαλύτερες απ'τον ίδιο και να υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα τόσο μεγάλα που να τον καταπιέζουν. Ζώα είμαστε, θα σκάσει ο εγκεφαλός μας.

Έτσι καπως καταντούν αρκετοί μόνοι, να καπνίζουν ένα τσιγάρο, αυτό που τους κάνει παρέα στις πιο έντονες στιγμές. Κι ας τους σκοτώνει.

Smoking cigarettes and watching captain Kangaroo

Καθημερινή λύτρωση

Η στιγμή που πετάω τα ρούχα της "δουλειάς" από πάνω μου κάθε μέρα είναι το λιγότερο λυτρωτική.
Νιώθω να απελευθερώνομαι και να ηρεμώ.
Δεν θα λεγα ότι είναι το καλύτερο σημάδι για τη ζωή μου.

Μια μικρή φλόγα

Το τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά παρατηρώ το πόσο πολύ μ'αρέσει το θέαμα της φωτιάς. Κάτι απ'αυτή την αρχέγονη δύναμη της, απ'αυτό το μαγικό ανεξέλεγκτο της με έλκει πολύ.

Γι'αυτό μάλλον τείνω στο να παρομοιάζω πολλά πράγματα γύρω μου με αυτήν και τα παράγωγα της. Θα  ξεκινήσω απ'τη φλόγα, μια μικρή όμως φλόγα. Αυτό ακριβώς μου θυμίζουν και φέρνουν στο μυαλό μου τα πιο έντονα βιώματα μου, μια μικρή φλόγα που ο χειρισμός της είναι τόσο δύσκολος και απαιτητικός αλλά συνάμα και τόσο αναγκαίος που τη καθιστά πολύ ιδιαίτερη.

Την προσέχεις και μένει ήρεμη, την αγκαλιάζεις και σβήνει , την αφήνεις και ξαναφαίνεται..

Σ'αυτές τις μικρές φλόγες προσπαθώ πάντα να φέρω ένα λυχνάρι, ένα φανό να τις κρατήσω ζωντανές. Και προσπαθώ να βρω το ιδανικό γι'αυτές, δε ταιριάζουν όλα σ'όλες. Άλλες καίνε πιο πολύ και άλλες πιο λίγο, άλλες είναι κόκκινες και άλλες γαλανές, δεν είναι σίγουρα ίδιες.

Είναι σημαντικό άλλωστε να μη σβήσουν. Είναι τόσο όμορφες. Λυγερές και παιχνιδιάρικες, εύθραυστες  και απαλές, είναι πραγματικά όμορφες.

Πραγματικά

The idiots are taking over (again)

Ε ναι λοιπόν τα καταφέραμε. Κάναμε το κύκλο μας σαν χώρα.

Μετά από 40+ χρόνια διακυβέρνησης λαμογιών, επιστρέφουμε στους καθυστερημένους. Και το καλύτερο είναι ότι τα ίδια τα λαμόγια τους ξαναβάζουν στην εξουσία. Σου λένε, αφού εμείς τα κάναμε όσο πουτάνα γίνεται ας ξαναφέρουμε και μερικούς καθυστερημένους/φασίστες να κάνουμε Reset που λένε στα κομπιούτερ.

Υπουργός ο βορίδης. Ναι το πρώην μέλος της ΕΠΕΝ, δηλαδή ένας καθαρόαιμος χουντικός, καθυστερημένος υπάνθρωπος, που κυκλοφορούσε με τσεκούρια κυνηγώντας κόσμο είναι πλέον υπουργός της χώρας. Νομίζω ούτε ο χειρότερος εχθρός της κοινοβουλευτικής χούντας που μας κυβερνά δεν περίμενε τέτοιο τραγέλαφο. Ένα μικρό hint περί βορίδη έτσι να το κάνουμε πιο spicy το θέμα:

Σούπερ.

Επίσης τα λαμόγια έβαλαν και υφυπουργό τον ύψιστο καραγκιόζη και τρομπαδούρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, τον Άδωνι. Τον μπουμπούκο μας. Αυτόν για τον οποίο γελάει το πανελλήνιο και του οποίου ΜΙΑ εκπομπή να έχεις δει έστω και κατά τύχη, θα ΤΡΟΜΑΞΕΙΣ στην ιδέα ότι υπάρχουν άνθρωποι (;) που θα τον έβαζαν έστω και υφυπουργό. Κι όμως είναι πλέον. Μερικά σπαρταριστά ντοκουμέντα του υφυπουργού ναυτιλίας της Ελλάδας:

Τα σπάμε.

Έτσι λοιπόν ξεκινάει η επιστροφή στους καθυστερημένους; Ξεχάσαμε τι έκανε ο τελευταίος καθυστερημένος στην εξουσία;;; Πολύ φοβάμαι πως αρκετοί έχουν αρχίσει να ξεχνάνε. Αυτοί που θυμούνται ας προσπαθήσουν να κάνουν και τους υπόλοιπους να νιώσουν τι πάει να γίνει....

Δεν έχει πολύ παρόμοιο τονισμό με τον Άδωνι; Τηρουμένων των εποχών του καθενός φυσικά...

Ρε δε θέλουμε ούτε ΛΑΜΟΓΙΑ, ούτε ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟΥΣ. Τον μαλάκα τον λαό επιτέλους θέλουμε....

Απόφαση

Ξύπνησε για μια ακόμα φορά εκνευρισμένος, λες και τον έβριζαν σε όλη τη διάρκεια του ύπνου του.
Βεβαίως ήξερε πως δεν ήταν αυτό, κανείς δε τον έβριζε στον ύπνο του, αλλά έτσι ένιωθε.

Σύρθηκε μέχρι τη κουζίνα και νωχελικά άνοιξε το δοχείο με το καφέ. Μύρισε.
Ποτέ δε θα του ήταν αρκετή αυτή η μυρωδιά. Λάτρευε τη μυρωδιά του καφέ.

Μερικά λεπτά αργότερα και κρατώντας μια αχνιστή κούπα κι αφού έριξε μια ματιά σ'αυτήν , που κοιμόταν ανέμελα στο κρεβάτι του, έκατσε στη βεράντα του και κοίταξε τον ορίζοντα.

"Ωραία μέρα" σκέφτηκε. "Σήμερα θα το κάνω, δεν πάει άλλο"

Αφού ήπιε μέχρι και τη τελευταία γουλιά, τινάχτηκε πάνω και όρμηξε προς μια τσάντα που είχε ειδικά για ταξίδια. Μικρή αλλά ευρύχωρη. Πέταξε μέσα ότι θεώρησε χρήσιμο και αναγκαίο και έπιασε ένα κομμάτι χαρτί. 


Θα λείπω όταν ξυπνήσεις και κατά πάσα πιθανότητα και κάποιο καιρό μετά. Μην με ψάξετε , δε θέλω. Θέλω να φύγω και να συνεχίσω να φεύγω ώσπου αυτή η θέληση φυγής να κοπάσει. Τότε θα μείνω. Κάπου.


Έγραψε στα γρήγορα και κόλλησε το χαρτί στην εσωτερική πλευρά της πόρτας. Στάθηκε μετά μπροστά της και για ένα λεπτό περίπου πάγωσαν τα πάντα. Αφού σκέφτηκε ότι μπορούσε, την άνοιξε και έφυγε βιαστικά. Δύο δάκρυα κύλησαν στα μάγουλα του και έπεσαν πάνω στο χαμόγελο του.

Το βλέμμα

Κοίταξε ξανά προς τη σκοτεινή γωνία. Τα δύο λαμπερά μικροσκοπικά μάτια εξακολουθούσαν να είναι καρφωμένα πάνω του.

Την μισούσε αυτή την αποθήκη από μικρό παιδί και τώρα που επιτέλους πέθαναν οι καταπιεστικοί γονείς του, στα βαθιά τους γεράματα και αφού τον βασάνισαν αρκετά, έπρεπε να γίνει κάτι γι'αυτό.
Αλλά δεν τα κατάφερνε. Αυτή η σκοτεινή γωνία και το σπινθηροβόλο βλέμμα μέσα της δε τον άφηναν σε ησυχία.

Είχε προσπαθήσει πάρα πολλές φορές, τόσες που είχε καταντήσει σχεδόν ρουτίνα, να πιάσει ότι ήταν αυτό που τον κοιτούσε. Ήταν απελπιστικά μάταιο. Στο δεύτερο ή τρίτο του βήμα τα μάτια έσβηναν απότομα σαν μικρά κεριά που κάποιος ξαφνικά τα φύσηξε.

Αυτή τη φορά όμως είχε άλλο πλάνο. "Δε γίνεται να με νικήσει μέσα στο σπίτι μου" σκέφτηκε.
Θα καθόταν κι αυτός να κοιτάει όσο αντέξει, αυτή ήταν η απόφαση του. "Να δούμε εσένα θα σ'αρέσει;" μουρμούρισε ακουμπώντας την πλάτη του στον απέναντι τοίχο ενώ καθόταν στο σκαμπό του.

Και κοίταγε. Και τον κοίταγαν τα λιλιπούτεια μάτια. Μετά από τρεις ώρες περίπου (τόσες φορές νόμιζε ότι είχε ακούσει το ρολόι να χτυπά) σκέφτηκε μήπως είναι κι αυτό μάταιο. "Όχι" σκέφτηκε αποφασιστικά. "Δε θα χάσω". Και συνέχισε να κοιτά.

Πέρασε η νύχτα, ήρθε η επόμενη μέρα αλλά παρά τον ήλιο η γωνία παρέμενε σκοτεινή. Σκέφτηκε πως δεν ερχόταν στην αποθήκη την μέρα, το θεωρούσε μίζερο. Συνέχισε να συναντά το αντίπαλο βλέμμα και να δίνει τη δική του μάχη. Κύλησε κι άλλη μέρα. Κι άλλη. Κι άλλη..

Τέσσερις ή πέντε μέρες μετά - και δεν ήταν καθόλου σίγουρος τι απ'τα δύο - η πείνα και η δίψα τον είχαν καταβάλει σε αισχρό βαθμό. Ένιωθε ότι το σώμα του σύντομα θα αποκολληθεί απ'τις εγκεφαλικές του λειτουργίες και αυτό ήταν το τελευταίο του οχυρό καθώς η οποιαδήποτε δύναμη του, είχε ξεφτίσει από καιρό.

Το βλέμμα στη γωνία παρέμενε. Ακίνητο όπως ήταν απ'την πρώτη στιγμή. "Με νίκησες τελικά" σκέφτηκε και προσπάθησε να χαμογελάσει ειρωνικά. Αυτή η ειλικρινής προσπάθεια των μυών του προσώπου του ήταν και η τελευταία τους. Ένιωσε το κορμί του να σβήνει και τα μάτια του να κλείνουν αργά και σταθερά.

Κατάφερε να κοιτάξει μια τελευταία φορά προς τη γωνία πριν αφήσει την πνιχτή του οριστική ανάσα. Είδε ένα μικρό τρωκτικό να ξεπροβάλει λιποψυχώντας και μετά τα τελευταία του βήματα να κουρνιάζει πάνω στο πόδι του, ενδεχομένως με ένα μικρό χαμόγελο. Και πάντα κοιτώντας τον στα μάτια.

tik

Sahara Surfing!

My new favorite band these days

Female vocals.

Stoner rock.

Nice.

Halloween

Since today we've got Halloween...

Horror Surf for everyone

O "πρόεδρος της Δημοκρατίας"

Μιας και πρόσφατα ο εν λόγω κύριος θίχτηκε επειδή τον διώξανε κακήν κακώς από το μεγάλο αυτό εθνικό event, την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, πρέπει κι εγώ να ασχοληθώ με την ύπαρξη του.


Τι είναι αυτός ο πρόεδρος τέλος πάντων και γιατί χρειάζεται πρόεδρο η Δημοκρατία;

Πρώτα απ'όλα το εμφανές: Η λέξη πρόεδρος,για μένα έστω, δεν ταιριάζει σε δημοκρατία. Πρόεδρος ομάδας ΟΚ, πρόεδρος συλλόγου αυνανιστών μέσα, πρόεδρος δημοκρατίας χμμμ..

Τι πάει να πει πρόεδρος;

"Πρόεδρος, Ο επικεφαλής μίας ομάδας προσώπων (κόμματος, συλλόγου, συνδέσμου, σωματείου, σχολικής τάξης, ομοσπονδίας κτλ.). Συνήθως είναι εκλεγμένο πρόσωπο αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις διορίζεται από ανώτερη αρχή. Στην Ελλάδα οι πρόεδροι των ΔΕΚΟ ορίζονται πάντοτε από την εκάστοτε κυβέρνηση."

Ααααα!! Είναι ο επικεφαλής μας! Δηλαδή είμαστε μια ομάδα ανθρώπων (ομάδα, χαχα καλό) που είμαστε μεν κύριοι των εαυτών μας ως δημοκράτες, αλλά έχουμε και έναν επικεφαλής γιατί ντάξει δεν μπορούμε έτσι χύμα.

Και για να δούμε τι μπορεί να κάνει αυτός ο πρόεδρος:


Σύμφωνα με το άρθρο 30 παρ. 1 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτελεί τον ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Ωστόσο, κατά το παρόν Σύνταγμα, οι ουσιαστικές αρμοδιότητες του Προέδρου είναι περιορισμένες σε σχέση με τις αρμοδιότητες του Πρωθυπουργού και των Υπουργών.
Οι αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας διακρίνονται σε συμβολικές, ρυθμιστικές, νομοθετικές, διοικητικές και δικαστικές, είναι συγκεκριμένες, απαριθμούνται περιοριστικά στο Σύνταγμα.

Είναι ο ρυθμιστής του πολιτεύματος!! Ντάξει, μετά μας ενημερώνουν ότι πλέον τον έχουμε λίγο χεσμένο με τις ρυθμίσεις που έχουν γίνει στο σύνταγμα(σιγά μη γράψω με κεφαλαία κάτι που το αγνοούν όλοι και το θυμούνται μόνο όταν τους συμφέρει) αλλά δεν παύει να είναι αυτός που αν κηρύξουμε πόλεμο πχ θα έχει την τιμή να μας εκπροσωπήσει στην κήρυξη.

Αυτό λοιπόν το άτομο που είναι ο πρεσβευτής της Δημοκρατίας και επικεφαλής του λαού κλπ κλπ ενοχλήθηκε που τον έδιωξαν απ'την παρέλαση αλλά δεν έχει ενοχληθεί τόσο καιρό που μας έχουν ξεπουλήσει, μας οδηγούν στην εξαθλίωση και μας δέρνουν κι από πάνω! Αυτά μάλλον είναι μέρος της Δημοκρατίας που προεδρεύει..

Ναι αλλά επειδή δεν προεδρεύει σε δημοκρατία δικιά του, αλλά εξ'ορισμού για να βρίσκεται σε δημοκρατία πρέπει να είναι του λαού, ας δει τι γίνεται λίγο στη κωλοχώρα μας και μετά ας μας πεί γιατί όποιος πολιτικός κατεβαίνει για βόλτα πλέον θεωρείται σχεδόν σίγουρο οτι θα φάει ξύλο.
Προσπαθούν ,όλοι τους, να επικεντρώσουν το βλέμμα του κόσμου αλλού, όχι εκεί που πρέπει. Νομίζουν ότι η ζωή συνεχίζεται όπως πριν και ότι με 2-3 παπαρολογίες, εθνικό-μαλακίες και λαικισμούς θα τη βγάλουν καθαρή και όλα θα είναι μια χαρά...

Ε, δεν νομίζω πια. Βασικά, ελπίζω πως όχι, γιατί διατηρώ ακόμα σημαντικές επιφυλάξεις για το αν ένας λαός που έχει δεχτεί πλύση εγκεφάλου επί 50  χρόνια είναι ικανός να ξυπνήσει τόσο απότομα. Τουλάχιστον φαίνεται να προσπαθεί αλλά φοβάμαι μην κοιμόταν με το λάθος πλευρό....

Αυτοσαρκασμός

Εντυπωσιάζομαι συχνά απ'το πόσο μ'αρέσει να γελώ με μένα
και γι'αυτό παίρνω τις πιο αυτοσαρκαστικές αποφάσεις
Αυτές που με κάνουν να δείχνω γελοίος στα μάτια μου
και να μη σταματάω να χασκογελώ όταν τις σκέφτομαι

Μάλλον πρέπει να αρχίσω να είμαι και αυτοκαταστροφικός
γιατί ποτέ δεν μου άρεσαν τα ημίμετρα.
Αν και μπορεί να είμαι ήδη
απλά να προτιμώ να γελώ με τη καταστροφή μου

Μικρές στιγμές, μεγάλες χαρές

Είναι παράδοξο το πόσο χαρούμενο με κάνουν οι γιορτές μου(ονόματα, γενέθλια κλπ), απλά και μόνο επειδή φαίνεται πόσο με σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι και δράττονται  της ευκαιρίας να το δείξουν..

Είναι κουτό αλλά όλες αυτές οι χαζές μικρές στιγμές με κάνουν πολύ χαρούμενο.

Χαίρομαι που αυτοί που με σκέφτονται πολύ, θα είναι οι πρώτοι που θα μου ευχηθούν - και παραδόξως ισχύει αυτό όσο περίεργο κι αν φαίνεται. Γιατί δείχνει ότι το έχουν σκεφτεί από πριν, το έχουν αποφασίσει και το κάνουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα τηλεφωνήματα εκεί που δεν τα περιμένεις. Όπως και να το κάνουμε η φωνή είναι σημαντική, ειδικά όταν έχεις καιρό να την ακούσεις. Και δείχνει ότι και ο καλών θέλει να ακούσει τη δικιά σου.

Είμαι χαρούμενος που με σκέφτονται.

Που με σκέφτεσαι.


*Στέλνω τους χαιρετισμούς μου και μισό κιλό χουρμάδες στο αγαπημένο μου παρανοϊκό ανδροιδές. Είμαστε τρομερά αγαπημένοι κι ας είμαι ένα μικρό σαυροειδές που αράζει με μια τρελή ανθρωπόμορφη μηχανή. Είθε τα γρανάζια σου να συνεχίσουν να γυρνάνε έτσι περίεργα που γυρνάνε!

Τι σκέφτεσαι όταν πεινάς ε;

Ούτε πανέ, ούτε με πουρέ

Πάρε το κοτόπουλο στα χέρια σου λαέ!!

Χα

Οι οπαδοί σήκωσαν πολιτικά πανό! ΟΥΑΟΥ!

Ας κάνω μια βόλτα στο πολιτικό προσκήνιο και πάλι, γιατί πραγματικά με τρώει ο πορτοκαλί μικροσκοπικός κωλαράκος μου να σχολιάσω τον ενθουσιασμό του κόσμου απ'τα εκπληκτικά πολιτικά πανό των οπαδών στα διάφορα γήπεδα καθώς και τη δυναμική κατακραυγή των ΜΜΕ προς τους αχρείους διαιτητάδες που ΔΙΕΚΟΨΑΝ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ για να κατεβούν(τα πανό)!!

Ω μα το Δία, να διακοπεί η μπάλα;;; Που πάμε;;; Θα καταρρεύσουν όλα τέλος πάντων σ'αυτή τη χώρα;
Ντάξει μας τρώτε τους μισθούς. Το καταπίνουμε. Μας τρώτε εργασιακά δικαιώματα, περιθάλψεις, συντάξεις, ελευθερίες, άσυλα, σπουδές, τη ζωή γενικότερα... αλλά μη διακόπτετε τη μπάλα ρε παιδιά!

Τα ευφυέστατα πανό του στυλ "Είστε όλοι μαλάκες, φύγετε" (επιτηδευμένη απλούστευση με σκοπό την υπερβολή) προκάλεσαν σωρό αντιδράσεων στο τύπο και στο κόσμο, που επικρότησε τους οπαδούς που για κάνα μισαωράκι ξέχασαν να πηδήξουν ο ένας τη μάνα του άλλου και κάθισαν να γράψουν και κάτι για τη κυβερνησάρα μας.

Άν είχα τρίχες θα σηκώνονταν. Τώρα σηκώνω την ουρά μου σε ένδειξη διαπερνώντος ρίγους...

Τι μας λέτε ρε παιδιά; Τόσο φοβερά πράγματα συμβαίνουν ε;

Για να σας δείξω πόσο γαμάτοι είναι οι οπαδοί/κάφροι θα αναφέρω 2 χαρακτηριστικά παραδείγματα:

1) Ηρακλειδείς. Μαθαίνουν ότι η ομαδάρα τους θα πέσει κατηγορία επειδή χρωστάει ακόμα και στα σημαιάκια των κόρνερ. Αγανακτούν. Κάνουν πορείες επί πορειών και καταλήγουν εν μέσω ΔΕΘ να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής... επειδή έπεσε η ομάδα τους κατηγορία. Μιλάμε για σοβαρή πολιτική συνείδηση όχι αστεία.

2) Παναθηναϊκοί. Ο λόγος που έγινε και ο μεγάλος ντόρος πρόσφατα ήταν ένα πανό που κρέμασαν στο ματς με τον Εργοτέλη(ομάδα του Ηρακλείου Κρήτης για τις αναγνώστριες) το οποίο με ωραίο τρόπο έκραζε τη βουλή. Ο διαιτητής του αγώνα απαίτησε να κατέβει και διέκοψε το παιχνίδι για κάποια λεπτά.Αυτό επαναλήφθηκε και σε άλλα γήπεδα. Ιδού για να ξέρουμε και τι λέμε:

Μάλιστα, ωραία. Εντυπωσιακό. Και πετυχημένο.

Τώρα θα πρέπει να υπενθυμίσω δυστυχώς όμως ότι η πορεία των οπαδών του Παναθηναϊκού για να φύγει ο Βαρδινογιάννης και να πάρει κάποιος άλλος την ομάδα τους είχε περί τις 40-50 χιλιάδες κόσμο. Δηλαδή βγήκαν 50 χιλιάδες άτομα στο δρόμο για να πάρει κάποιος μια ομάδα ποδοσφαίρου από κάποιον άλλον ώστε να πάρουν κάνα πρωτάθλημα.

 Η πρόσφατη "μαζική" απεργιακή πορεία στην Πάτρα για παράδειγμα(τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας) είχε περί τις 15 χιλιάδες κόσμο.

Τι άλλο να πω;

Και προσοχή δεν εξετάζω ποιοί είναι. Είμαι 1000% σίγουρος ότι και οι Ολυμπιακοί και οι ΑΕΚτσήδες και οποιοιδήποτε οπαδοί τα ίδια θα κάνανε. Έτυχε και βόλεψε το παράδειγμα.

Θέλουμε πάρα πολύ καιρό μέχρι να πω εγώ μπράβο σε οπαδούς(το ξέρω, χεστήκατε - κι εγώ ομοίως). Έχουν κάνει καφρίλες ατελείωτες, σκοτώνονται μεταξύ τους, βρίζουν μάνες, αδερφές και κόρες κι όλα αυτά για την μπάλα... δε θα τους δώσω συγχαρητήρια για ένα-δυο πανό.

Και στα φρύδια μας αν διακόπηκαν αγώνες από εντολές διαιτητών. Όταν οι κάφροι τους διακόπτουν επειδή πλακώνονται μεταξύ τους σα τα ζώα(το κάνουμε καλά εμείς αυτό άλλωστε) δε βλέπω να τους συγχαίρουμε με το ίδιο πάθος αυτούς τους αγωνιστές... 

Ακόμα, ευτυχώς.

*Κι εγώ είμαι παθιασμένο με το ποδόσφαιρο και έχω και ομάδα που γουστάρω παραπάνω. Αλλά ούτε θα πλακωθώ, ούτε θα βριστώ για αυτήν. Και προσπαθώ και να αποβάλω το πάθος μου όσο μπορώ. Αλλά ντάξει ιγκουάνα είμαι, εδώ ολόκληροι άνθρωποι δε τα καταφέρνουν...


**Καταδικάζουμε με κάθε τρόπο το χουντικό ψάξιμο αμαξιών για το πανό. Επειδή πήγα να το ξεχάσω και ντροπή μου.

End of the suit era

Being in a funeral on Sunday made me think about suits and the whole culture covering them. Fortunately they seem to be a dying trend.



Watching fat, ugly, 50 year old men covering their real life appearance behind the darkness of their suits made me a bit sick.
Ever since I had a consciousness I've been wondering what was the point of this kind of clothing. It's not comfortable, not warm and it makes everybody look similar. What is the point of suits then?

Well it's pretty clear to me: Men with low self-esteem and/or a big idea of themselves wear suits to cover what they really are. Is it a coincidence after all that the biggest thugs and criminals of the world wear the best suits? Seems not.

The good part is that -hopefully and from what I understand- this crappy trend/custom is dying. People dress the way they feel or need and they don't cover their emotions and character under the fake shelter of some linen and wool.

Fuck, even watching some specific people that you know with their suits moving around like they're some kind of ambassadors when in reality they're scumbags that beat their wives and scream at their children makes me sick.

Burn the suits, wear clothes.

PS If I ever wear a TIE, I give permission to anyone reading this post to shoot me on sight.

Ναι γίνεται!

Αυτό το ευφυές σύνθημα έχει κατακλύσει blogs,facebook-ότοιχους και γενικότερα το Internet και εμένα με προβληματίζει έντονα..

Γιατί δηλαδή να μην αγαπάς Δευτέρα και γιατί να αγαπάς σώνει και καλά Σάββατο;

Έχει γίνει και η αγάπη κομμάτι της καθημερινότητας και εξαρτάται απ'τη δουλειά μας; Τόσο πολύ έχει ευτελιστεί;

Μήπως να αγαπάμε 5% Δευτέρα, 10% Τρίτη-Πέμπτη, 25% Παρασκευή και 40% Σάββατο (Κυριακή έχουμε ρεπό άλλωστε);;

Από που κι ως που το Σάββατο είναι η ιδανική μέρα αγάπης; Επειδή τότε έχουμε λιγότερη δουλειά, μπορούμε να αγαπήσουμε περισσότερο;

Σόρυ αλλά δεν δουλεύει έτσι το κόλπο. Αγαπάς ή δεν αγαπάς. Οι μέρες είναι ανθρώπινη κατασκευή και δε θα προσαρμόσουμε τα συναισθήματα μας με βάση αυτές.

Στο κάτω κάτω το Σάββατο καλύτερα να βγείτε καμιά βόλτα, να δείτε κάναν άνθρωπο μπας και τον αγαπήσετε τη Κυριακή..

Η νυχτα στο Χημειο

Brings back memories..?

When you see something beautiful..

..you don't always react as expected!

Haha cheers Marlon

"Το μεγάλο ερώτημα"

Πέρασε ένα διήμερο αγωνιστικής τρέλας στους δρόμους και τις πλατείες όπου καταλήξαμε ως τυπικοί ελληνάρες να βριζόμαστε μεταξύ μας, ενώ παράλληλα οι 153 ξεφτιλισμένοι ψήφιζαν το πολυνομοσχέδιο που καταστρέφει εργατικά δικαιώματα κερδισμένα με αγώνες και αίμα.
Το αστείο όμως της υπόθεσης είναι το δήθεν "μεγάλο ερώτημα" που παραμένει σύμφωνα με τους παμίτες:

"Γιατί δύο μήνες που είστε έξω απ'τη Βουλή δεν την πήρατε και με περισσότερο κόσμο κιόλας; Τότε λέγατε ότι έφταιγε το ΚΚΕ που δεν ερχόταν και τώρα που ήρθε φταίει πάλι αυτό."

Μάλιστα.

Είναι δυνατόν σοβαροί άνθρωποι να έχουν ακόμα τέτοια ερωτήματα; Κρατική καταστολή ρε βλάκες, αυτό που δεν αντιμετωπίζει το "φιλοκρατικό" ΠΑΜΕ. Και τώρα πήρε και τη θέση της όταν χρειάστηκε, έστω και χωρίς να το επιδιώκει (όπως διατείνονται οι ίδιοι).Έχουν πέσει χιλιάδες χημικά και άπειρο ξύλο στο Σύνταγμα και μάλιστα σε εντελώς ειρηνικές διαδηλώσεις, το να λες "γιατί δεν πήρατε τη βουλή" είναι τουλάχιστον αστείο.

Πάντως μας προσέφερε μια πολύ τεταμένη ατμόσφαιρα το σκηνικό με πορείες μπροστά απ'το ΠΑΜΕ που κοιτούσε με μάτια γεμάτα μίσος το κόσμο να του φωνάζει ότι έχει γεμίσει χαφιέδες (δε δίνουμε κόσμο στους μπάτσους ρεεεεε)...

Μια ομορφιά είμαστε σ'αυτή τη χώρα, μια ομορφιά.

Η απλή απόλαυση του χαμόγελου

Μερικές φορές είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς με ακρίβεια κάποια συναισθήματα του..

Ένα απ'αυτά θαρρώ πως είναι η αίσθηση που έχουμε όταν χαμογελάμε. Δεν είναι απλά χαρά, είναι εξωτερικευμένη χαρά, μια χαρά που αναγκάζει κάποιους μυς του σώματος να αντιδράσουν έτσι ώστε να δημιουργήσουν αυτό το χαμόγελο! Δεν είναι κάτι απλό λοιπόν..

Όταν κάτι ή κάποιος με κάνει να χαμογελάσω ,ειλικρινά και όχι προσποιητά, το εκτιμώ πραγματικά. Ακόμα περισσότερο δε, εκτιμώ τα χαμόγελα διαρκείας, εκείνα που κολλάνε στο πρόσωπο μου και με κάνουν να φαίνομαι τρομερά χαζοχαρούμενος! Είναι παρατεταμένη εξωτερικευμένη χαρά με μικρές εκρήξεις ευτυχίας και σπινθήρες ικανοποίησης.

Αυτό θέλω -και προσπαθώ- να το προσφέρω κι εγώ σε όσους θέλω να αισθάνονται έτσι. Και ακόμα περισσότερο σ'αυτούς που μου το προσφέρουν κι εμένα. Είμαι άλλωστε αλληλέγγυος σε θέματα χαράς και όχι μόνο. Και στους χουρμάδες λόγου χάρη όσους πάρω, τόσους θα δώσω αργότερα. Το πως, είναι άλλο θέμα.. Χεχεχεεεε

Day of weird kid's eyes and black tongues

That's the title of the last day. It surfaced from the combination of these two facts:

-The fuckin' eyes of the creepy little brat that plays Mary in this movie.

DIE!!!

-Our tongues after the red wine we drank. Seems the red wasn't so red after all.. Aaah the quality of what we drink in these taverns....


morniiiiin

10 more minutes mom!

Today is the first day of this winter that the temperature outside the duvet I was sleeping in was so lower than the temperature inside that it made it very hard for me to get up. I reached my hand outside and felt the cold running through it..suddenly an old, weird but also interesting feeling emerged inside me; I felt like a child again, a child that didn't want to get up and go to school.

Apparently this situation brings up childhood memories and even if its not the most enjoyable of all situations it made me happy. Happy because I got this childish feeling of security inside a duvet(blanket, whatever) - I don't get many childish feelings anymore so I enjoy the ones I do.

There is a problem however. As a child I'd slowly mutter "10 more minutes mom", but now I didn't have anyone to mutter that to. I just thought about it and convinced myself. Ok dude, you can get your 10 minutes but that's IT!
Apparently my mom was right during my childhood to not let me get these minutes, as from 10 they turned up to be more like 25 and my arrival to work was postponed more or less 40 minutes.. Well I'm not exactly sad about that, but not proud either.

After all, less minutes in work equals less money which equals less dates. But do I need more dates or more childish feelings? Probably the second answer is the right one, since I've already eaten a lot of dates in my life but I stopped having these feelings regularly for quite some time.

Conclusion: Welcome cold, bringer of childhood memories!

H τελευταία μπάντα που εγκρίνω (Iguana approves)

Λέγεται γενναιόδωρη Μαρία. Ναι Generous Maria. The iguana approves:

Ξύπνησα

και σήμερα. Το βρίσκω θετικό.

ok

Συνεχής προσπάθεια απόδειξης

Έχοντας ξυπνήσει με κακό τρόπο και κοιτώντας/ακούγοντας τη βροχή να πέφτει έχω τον εξής προβληματισμό:

Γιατί οι άνθρωποι καθημερινά προσπαθούν να αποδείξουν στους υπόλοιπους ότι κάτι είναι; Είναι όμορφοι, είναι έξυπνοι, είναι σοφοί, είναι ευρηματικοί... συνέχεια πολεμούν να το αποδείξουν. Εγώ προσωπικά δε την αντέχω αυτή τη διαδικασία. Ενδεχομένως γι'αυτό δε θα γίνω ποτέ ο "σημαντικός τάδε" που όλοι οι υπόλοιποι "δίνα" θα αποδεχθούν και θα θαυμάσουν. Αλλά αν πρέπει να περνάω αυτή τη διαδικασία αποδείξεων για να γίνει αυτό, καθόλου δεν με ενδιαφέρει. Άλλωστε οι περισσότεροι ξεχωριστοί και ειδικοί με ενοχλούν και με κουράζουν. Προτιμώ τους κανονικούς ανθρώπους, αυτούς που σου μιλάνε και σου λένε τα απλά τους προβλήματα και τις μέτριες ικανότητες τους σε διάφορα όχι και τόσο σημαντικά πράγματα.

Αυτή η παρατήρηση έγινε ακόμα πιο έντονη όταν βρέθηκα σε ένα πάρτι (ουαουυυυ), στο οποίο μεθυσμένα πιτσιρίκια προσπαθούσαν να αποδείξουν το ένα στο άλλο ποιος είναι πιο πάρτι άνιμαλ και ποιος είναι πιο υπεύθυνος τηρητής της ειρήνης και της τάξης στο χώρο του πάρτι. Το κακό βεβαίως ήταν ότι εν τέλει λίγοι έκαναν αυτό για το οποίο γίνεται ένα "πάρτι" : να διασκεδάζουν, να χορεύουν και να φλερτάρουν. Ευτυχώς η παρέα μου είναι λίγο πεπερασμένων εμπειριών και έχει ξεφύγει απ'τη λογική αυτή (ελπίζω - και σίγουρα όχι πάντα - including me) οπότε και μπορώ να την παρατηρήσω.

Το βλέπω όμως και σε πιο καθημερινές καταστάσεις όπου σε απλούς διαλόγους δημιουργείται μια κατάσταση επίδειξης γνώσεων και κριτικής ικανότητας, λες και άμα δε ξέρεις κάτι που ξέρει ο άλλος είσαι κάτι λιγότερο σημαντικό για αυτό το σύμπαν. "Εγώ θα σου πω", "δε ξέρεις εσύ, εγώ ξέρω" και άλλα τέτοια όμορφα. Είναι αυτή η ανικανότητα να δεχτείς ότι ο καθένας ξέρει κάποια πράγματα και μπορεί (και μερικές φορές θέλει κιόλας) να μάθει και περισσότερα ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ να νιώθει μειονεκτικά γι'αυτό! Αν μπορούσαμε να το δεχτούμε, τότε ίσως να συζητάγαμε λίγο περισσότερο και με πολύ καλύτερο τρόπο. Να μαθαίνει ο ένας απ'τον άλλον και να ακούμε τον δίπλα μας, χωρίς να επιδεικνύεται ο ένας και να νιώθει "λίγος" ο άλλος. Γιατί ,ρε γαμώτο, ούτως ή άλλως οι γνώσεις δίνονται με κακό τρόπο από ένα σάπιο σύστημα..

Δεν πρέπει να κατηγορούμε αυτούς που δε τις βρίσκουν αλλά να τις μοιραζόμαστε μ'αυτούς που μας ενδιαφέρουν. Συχνά.

*Παρατήρηση Α: Η μουσική στα πάρτι πρέπει να ακούγεται.

**Παρατήρηση Β: Όταν βρέχει το νερό πάντα θα βρει τρόπο να βρέξει τον σβέρκο σου. Και να σε κάνει να τιναχτείς σαν σκύλος που καταβρέχτηκε και ένιωσε τα υγρά να περνάνε το τρίχωμα του και να χτυπούν το ευαίσθητο δέρμα του. ω δι άγκονι!

mornin

Dream lag

"Jet lag, medically referred to as desynchronosis, is a physiological condition which results from alterations to the body's circadian rhythms; it is classified as one of the circadian rhythm sleep disorders. Jet lag results from rapid long-distance transmeridian (east–west or west–east) travel, as on a jet plane."


Dream lag which is not medically referred to as anything is a psychological condition which results from alterations to the mind's state when awaking from a deep and dreamy sleep. Your consciousness is not able to fully apprehend whether you're still dreaming or you're awake. Or maybe you weren't dreaming before and now you're living a nightmare. This condition is not reported anywhere, but everyone has felt it at least once. Dream lag results from long-distance trips while dreaming.. However it must be noted that distance while dreaming is a relative term. You can dream for 5 seconds and travel amazing distances, or dream for 1 day and stay at one place. Don't be fooled by usual metrics.
Personally, for me, there's certainly one day per week that I need 2 hours in work to realize I'm awake and that this thing is life. Usually my dreams are better to live in, the problem however is that I don't remember them. I'm pretty sure though that they include a lot of dates. Dates and songs and movies. And love.

Murphy's law(and extensions)

If anything can go wrong, it will
..If anything can go wrong, it can
....If anything can go wrong,it should
......If anything can go wrong,it will at the most inopportune time


dax ?

Η "δουλειά"

Τώρα θα γράψω πάλι στα ελληνικά διότι ως μικρό πορτοκαλί ιγκουάνα είμαι δίγλωσσο.

Η δουλειά λοιπόν. Αυτό το φοβερό αγαθό που όλος ο κόσμος ζητά και όλος ο κόσμος χάνει και βρίσκει. Πλέον το να βρεις ένα κίτρινο τριαντάφυλλο να ανθίζει στο κήπο σου θεωρείται ασήμαντο, ενώ το να βρεις μια δουλειά έστω κι αν είναι βοθρατζής ή ματατζής(συγγενή επαγγέλματα) είναι το πιο σημαντικό πράγμα στο κόσμο.

Εγώ δε το καταλαβαίνω αυτό. Ίσως φταίει ότι είμαι ιγκουάνα αλλά προτιμώ να βρω το τριαντάφυλλο παρά να κάνω τη δουλειά κάποιου άλλου απλά για να μου δώσει κάνα φράγκο να ζήσω!
Ναι το ξέρω ότι είναι αναγκαίο να βιοποριστεί κανείς, αλλά ρε διάολε λίγο αναπροσαρμογή στις προτεραιότητες μας!! Δουλέψτε αλλά κάντε το για να φυτέψετε τριαντάφυλλα! Μην τα αγνοείτε για να δουλέψετε...
Οπότε όταν κι εγώ το ιγκουάνα δουλεύω ΜΗΝ ΜΕ ΠΡHΖΕΤΕ. Δουλεύω για να χαζεύω τους χουρμάδες μου μετά, δε τρώω χουρμάδες για να βλέπω τα μούτρα σας!

Αυτά

On Sunday..

..I ate a date via chat. Yum Yum

Tuesday of (less) Winter

Not so cold today, but I've already got it (the cold).
Work will probably be boring today, maybe even sad.
I was watching a white plastic cup dance with the wind along with many yellowish leaves and decided that despite its ugliness, it was the winner for me.
Plastic cup > yellow leaves (today)

..
mm
..

*Today I also think I know what's up. I wish I was sure. However, what I am sure about is that memories don't go away and people don't get replaced. New ones come along and if they're good, you keep them.
I want to be a good memory in the future.

Light stuff

not my kind of thing these days.

At least today.

And probably tomorrow as well.

Δευτέρα Χειμώνα

Σήμερα ξύπνησα βαρύς.

Ξύπνησα στην πολυθρόνα, εκεί την γνώρισα.

Έβρεχε και κρύωνα το πρωί.

Θα ήθελα μια ομπρέλλα αλλά μου έφταναν οι σκέψεις μου.

Σκέφτηκα "άραγε κρυώνει;"

Ελπίζω όχι, πιστεύω ναι.

Correction

It's not good after all. It's fucked up.

Τι τρέχει ρε;;

Τι έγινε;;;
Κραπ.

Life is good

Ain't it?

Το πρώτο

Αυτό εδώ ξεκίνησε γιατί ήθελα να έχω blog και συνάμα κάποια (κάποιος για τους σεμνότυφους) μου είπε "ναι κάν'το". Και να.